Μυγούλα Κούλα η τσαχπινούλα

Η απάντηση του Β2 στο μήνυμα της κ.Σοφίας Μαντουβάλου

Με τσαχπίνικο ρυθμό σας λέμε πως…αν φταρνιστούν τα ρουθούνια θα πεταχτούν έξω τα τακούνια.

Θα χτυπήσουν σε μια κούνια και θα κάνουν κωλοτούμπα.
Μετά την κωλοτούμπα θα πέσουν σε μια τούμπα.

Μόλις φυσήξει ο μουσικός τα τακούνια θα πεταχτούν ολοταχώς και θα προσγειωθούν ομαλώς σε ένα ελατήριο που έφυγε κρυφά και πήγε να κάνει ζαβολιά.

Έτσι με το ελατήριο αγκαλιά τα τακούνια θα πάρουν αέρα στα μυαλά. Τότε θα δουν τη μυγούλα την καημένη να κλαίει αναμαλλιασμένη.

Μόλις δει τα τακούνια να πηδάν ευτυχισμένα με το ελατήριο αγκαλιασμένα, θα τα αρπάξει από το αυτί και θα τα μαλώσει πολύ.

Μετά θα τα φορέσει μεμιάς και χαρούμενη θα ψάξει για τα ρουθούνια της μαμάς.Η μαμά όμως θα είναι συναχωμένη και πολύ νευριασμένη.

Ντορεμιφασολασί  θα της βγάλει το μαλλί.
Σιλασολφαμιρεντό  δεν είναι δα και μυστικό
πως η μύγα κινδυνεύει αφού η μαμά παραμονεύει.

Τίκι τακ, τακ τακ τικ θα κάνει η μύγα βόλτες με τα τακούνια πάνω στο γυαλί.

Αλλά ευτυχώς που είναι ο καθρέφτης μαγικός και ο κόσμος παρδαλός.

Κι εκεί που θα έτρωγε μια από τη μαμά θα γυρίσει και θα πει με ανθρώπινη λαλιά:

-Τι με κυνηγάς καημένη; Είμαι μύγα παινεμένη με τακούνια προικισμένη.

Τριαλαριλαριλαρό θέλω σε όλους σας να πω πως πολύ σας αγαπώ.

Τριαλαριλαριλαρί μπορεί να είμαι διαφορετική αλλά έχω κι εγώ ψυχή κι είμαι και μοναδική.

Από το Β2 με αγάπη για την κυρία Σοφία Μαντουβάλου

Η περιπέτεια της Ρουθουνίτσας Τακουνάκη

Η απάντηση του Β1 στο μήνυμα  της κ.Σοφίας Μαντουβάλου 

 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μύγα τσαχπινούλα και ζωηρούλα που φορούσε κατακόκκινα παπούτσια με τακούνια. Πήγαινε εδώ κι εκεί, πετούσε χαρωπή, καμάρωνε πολύ για τα τακούνια της και όλες οι άλλες μύγες τη ζήλευαν. Η πιο μεγάλη της διασκέδαση ήταν να γαργαλάει με τα τακούνια τα ρουθούνια του κόσμου. Όποιον έβρισκε μπροστά της ορμούσε στα ρουθούνια του και τον γαργαλούσε με τα τακούνια της. Γι‘αυτό και την ονόμασαν Ρουθουνίτσα Τακουνάκη.
Μια μέρα εκεί που τριγυρνούσε και έψαχνε ποιον να γαργαλήσει βρέθηκε στην αυλή ενός σχολείου. Ωραία, σκέφτηκε, εδώ θα βρω πολλά ρουθούνια. Πάει λοιπόν χαρούμενη στα ρουθούνια ενός παιδιού και αρχίζει να τα γαργαλάει με τα τακούνια της. Ξαφνικά όμως το παιδί φταρνίστηκε τόσο δυνατά που η Ρουθουνίτσα πετάχτηκε μακριά με δύναμη. Έπεσε πάνω στο κεφάλι ενός σκύλου και χώθηκε στο αυτί του. Ο σκύλος άρχισε να γαργαλιέται, να κουνιέται πέρα δώθε, ακουγόταν ένας πολύ δυνατός θόρυβος και τότε η μύγα προσγειώθηκε πάνω στο χορτάρι. Εκείνη τη στιγμή ανακαλύπτει ότι είχε χάσει τα τακούνια της. Τι συμφορά! Έπρεπε να πάει να τα βρει αμέσως. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τα τακούνια! Πήγε λοιπόν να πετάξει αλλά ζαλισμένη όπως ήταν βρέθηκε σε ένα ρυάκι και κινδύνευε να πνιγεί. Τότε πήγε ο σκύλος και την έσωσε. Βγήκαν από το νερό μουσκεμένοι και έπιασαν την κουβέντα.
-Ευχαριστώ που με έσωσες! Είμαι η Ρουθουνίτσα Τακουνάκη. Εσένα πώς σε λένε;
-Εμένα με λένε Αυτούλη Κουδουνάκη. Κοίταξέ με! Έχω στα μακριά μου αυτιά τα πιο όμορφα κουδούνια που έχεις δει! Όταν περπατώ κουδουνίζουν και όλοι με προσέχουν και με κοιτάνε.
-Α!!! Γι΄αυτό με κούφανες και ζαλίστηκα όταν έπεσα πάνω στο κεφάλι σου! Όμως εγώ, έχω ένα φοβερό πρόβλημα. Έχασα τα τακούνια μου και χωρίς αυτά δεν μπορώ. Πώς θα γαργαλάω τα ρουθούνια αν δεν έχω τα τακούνια; Θα χάσω και το επίθετό μου. Δεν θα μπορώ πια να λέγομαι Τακουνάκη!
-Μην στενοχωριέσαι. Θα σε βοηθήσω να τα βρεις.
Ξεκίνησαν λοιπόν και άρχισαν να ψάχνουν σε δρόμους, σε πλατείες, σε πάρκα αλλά πουθενά τα τακούνια. Τότε η μύγα θυμήθηκε το παιδί που φταρνίστηκε και ότι από τότε άρχισε η περιπέτειά της. Μήπως τα τακούνια είχαν μείνει στα ρουθούνια; Έπρεπε να βρουν το παιδί οπωσδήποτε. Αποφάσισαν λοιπόν να πάνε στην αυλή του σχολείου. Τα παιδιά έκαναν μάθημα οπότε άρχισαν να κοιτούν από τα παράθυρα ψάχνοντας για το παιδί. Βρίσκουν ένα παράθυρο ανοιχτό και τότε η Ρουθουνίτσα είδε το παιδί.
-Αυτούλη, βρήκα το παιδί! Πρέπει να φταρνιστεί για να βγουν τα τακούνια. Όμως χωρίς τα τακούνια δεν μπορώ να γαργαλήσω τα ρουθούνια! Πώς θα βρω τώρα τα τακούνια;
-Θα δεις, έχω μια ιδέα! Μπες εσύ μέσα και πήγαινε δίπλα στο παιδί.
Μπήκε η μύγα μέσα και ο σκύλος άρχισε να χοροπηδάει και να χορεύει. Τα παιδιά άκουσαν τη φασαρία που έκαναν τα κουδούνια του σκύλου και έτρεξαν στο παράθυρο. Είδαν τον σκύλο να χορεύει σαν τρελός και άρχισαν να γελάνε. Γελούσε και το παιδί τόσο δυνατά που από τα γέλια τα πολλά του ήρθε ένα δυνατό φτάρνισμα. Αααψουού, έκανε και τότε πετάχτηκαν έξω τα κατακόκκινα τακούνια. Τρέχει η μύγα στη στιγμή και φοράει τα τακούνια. Πόσο ευτυχισμένη ήταν! Επιτέλους χάρη στην βοήθεια του Αυτούλη Κουδουνάκη ήταν πάλι η ονομαστή Ρουθουνίτσα Τακουνάκη!
Έτσι λοιπόν….

Μία μύγα με τακούνια
κι ένας σκύλος με κουδούνια
φίλοι γίναν κολλητοί
και προχώρησαν μαζί!

Πρόσεξε λοιπόν καλά
κι αν τους δεις καμιά φορά,
αμέσως κρύψε τα ρουθούνια
να μην έρθουν τα τακούνια!

Ένα παραμύθι από τους μαθητές του Β1 με αγάπη για την κυρία Σοφία Μαντουβάλου!

Το τριαντάφυλλο

Τριαντάφυλλο-Ρόδο

Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο  δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα.  Αυτή, μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε  σε λουλούδι. Κάλεσε τότε την Αφροδίτη, τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο, το θεό του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδιά. Ο Ζέφυρος, ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας, ο  θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει.
Έτσι δημιουργήθηκε το τριαντάφυλλο  και στέφθηκε "Βασιλιάς των λουλουδιών".

Πηγή:http://www.kairatos.com.gr/loyloydiamythologia.htm

 Πηγή:http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.php?t=3460

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πλάσει έναν όμορφο μύθο για το τριαντάφυλλο, το βασιλιά τον λουλουδιών, που το ονόμαζαν ρόδο. Ζούσε λέει κάποτε στην παλιά Κόρινθο μια κόρη που την έλεγαν Ροδάνθη και που οι θεοί της είχαν χαρίσει ομορφιά, καλοσύνη αλλά και μια σπάνια σοφία. Πολύ συχνά συγκεντρώνονταν στο σπίτι αυτού του αξιαγάπητου κοριτσιού οι σοφοί της πόλης και της γύρω περιοχής, να συζητήσουν μαζί της και να θαυμάσουν την ομορφιά αλλά και την εξυπνάδα της.

Μια μέρα η Ροδάνθη αποφάσισε να καλέσει μερικούς φίλους της στο σπίτι, για να περάσουν μαζί μερικές ευχάριστες ώρες, τρώγοντας, πίνοντας και συζητώντας. Μα το κρασί που τους πρόσφερε ήταν τόσο γλυκόπιοτο και τόσο άφθονο, που οι καλεσμένοι της άρχισαν να πίνουν την μία κούπα πίσω από την άλλη, ώσπου στο τέλος μέθυσαν. Πάνω στο μεθύσι του θέλησε κάποιος από αυτούς να πειράξει τη Ροδάνθη, ίσως επειδή τη ζήλευε. Της είπε λοιπόν ότι μια γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να παραβγεί στην εξυπνάδα και τη σοφία μ' έναν άνδρα.

Η Ροδάνθη του απάντησε χαμογελώντας ότι η σοφία δεν είναι προνόμιο των ανδρών. "Μην ξεχνάς την Αθηνά, του είπε, που ονομάστηκε θεά της σοφίας, ενώ κανένας από τους άνδρες θεούς δεν ονομάστηκε έτσι".

Η απάντησή της, αντί να σβήσει τη φωτιά, την άναψε περισσότερο.

- Μα ... αυτό είναι μεγάλη προσβολή απέναντι στους θεούς!, φώναξε με οργή κάποιος άλλος από τους καλεσμένους της. Είναι προσβολή απέναντι στο μεγάλο Δία, τον πατέρα των θεών! Και μια τέτοια προσβολή τιμωρείται μόνο με θάνατο!

- Θάνατος στη Ροδάνθη!, ακολούθησαν τότε πολλές άγριες φωνές.

Κάποιος άρπαξε μια κούπα γεμάτη κρασί και την εκσφενδόνισε προς το μέρος της, μα ευτυχώς δεν την πέτυχε. Η Ροδάνθη κατάλαβε τότε ότι δεν υπήρχε τρόπος να ηρεμήσει τους μεθυσμένους φίλους της και ότι αν έμενε λίγο ακόμα μαζί τους θα κινδύνευε η ζωή της. Έτρεξε τότε προς την ανοιχτή πόρτα να βγει από το σπίτι. Μα οι εξαγριωμένοι καλεσμένοι της τινάχτηκαν από το τραπέζι κι έτρεξαν ξοπίσω της να την προλάβουν, ουρλιάζοντας και απειλώντας να την σκοτώσουν:

- Θάνατος στη Ροδάνθη! Θάνατος σ' αυτή που βλαστήμησε τους θεούς μας!

Πάνω στην απελπισία της όρμησε προς το ναό της Άρτεμης που συνάντησε μπροστά της. Είχε την ελπίδα ότι οι διώκτες της, όσο κι αν ήταν μεθυσμένοι, θα σέβονταν τον ιερό αυτό χώρο και δεν θα τολμούσαν να μπουν μέσα και να της κάνουν κακό.

Αλλά εκείνοι δε δίστασαν καθόλου. Το πολύ κρασί θολώνει τελείως τη λογική των ανθρώπων. Όρμησαν μέσα στο ναό και δεν άργησαν να φθάσουν κοντά στην τρομοκρατημένη Ροδάνθη, που είχε ζαρώσει πάνω στο άγαλμα της θεάς Άρτεμης. Ο πρώτος από αυτούς άπλωσε τα χέρια του να την αρπάξει μα, ξαφνικά, μια κραυγή γεμάτη έκπληξη και πόνο βγήκε από τα χείλη του. Η όμορφη κόρη είχε γίνει άφαντη και στη θέση της υπήρχε τώρα ένα φυτό με υπέροχα λουλούδια και με τα κλαδιά του γεμάτα αγκάθια. Κι έτσι όπως είχε απλώσει τα χέρια του ν' αρπάξει τη Ροδάνθη, τ' αγκάθια πλήγωσαν τα δάχτυλά του.

Η θεά Άρτεμη ήταν εκείνη που μεταμόρφωσε τη Ροδάνθη σε λουλούδι, για να τη σώσει από τη μανία των μεθυσμένων φίλων της και γέμισε με αγκάθια τα κλαδιά του για να το προστατεύει πάντα από τους εχθρούς του. Το λουλούδι που πήρε το όνομα της άτυχης κόρης είναι το ρόδο, που εμείς το ξέρουμε σαν τριαντάφυλλο.

Πηγή:http://mjswonderland.blogspot.gr/2009/11/blog-post_23.html

Πηγή:http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.php?t=3460

Όσο για το κόκκινο χρώμα των ρόδων γνωστότερος είναι ο εξής μύθος: ο Άδωνης, ο νέος που αγαπούσε τόσο η θεά Αφροδίτη, τραυματίστηκε μια μέρα θανάσιμα από τον Άρη, το θεό του πολέμου, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί σε κάπρο. Η όμορφη θεά έτρεξε κοντά στο νέο να τον γλιτώσει, μα πάνω στη βιασύνη της πάτησε ένα φυτό που είχε αρκετά αγκάθια. Το γυμνό της πόδι σχίστηκε και στη γη έτρεξε αρκετό αίμα, το οποίο όμως πότισε τις ρίζες του φυτού. Τα λουλούδια τότε άρχισαν να παίρνουν κόκκινο χρώμα.

Πηγή:http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.php?t=3460

Πηγή:http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.php?t=3460